Hoewel de TG6 een goede camera is, stootte ik toch meer en meer op de beperkingen van het toestel. Het feit dat je de sluitertijd niet zelf kan aanpassen, begon me meer en meer te storen. Toch is het fijn fotograferen met de TG6. De macro en microscoopmodus is echt wel heel goed. Maar ik wou iets nieuws, en liefst een upgrade van de TG6. Ik kwam al snel uit bij 2 camera’s: ofwel een tweedehandse OMD-EM5 Mark II met 2 lenzen en Nauticam-behuizing, ofwel de nieuwe OMD-EM5 Mark III met 2 lenzen en met de nieuwe AOI behuizing. Nachten heb ik ervan wakker gelegen, maar uiteindelijk ging mijn keuze naar….
….de nieuwe OMD met AOI behuizing. Ik heb heel wat zaken afgewogen, maar het feit dat dit een nieuw model was waar ik zeker minstens 5 jaar plezier van zal hebben, heeft me uiteindelijk toch over de streep getrokken. De 60 mm en 12-45 mm lens kocht ik er bij, want die had ik niet. De diopters laat ik nog even voor wat ze zijn. Eerst nog oefenen met deze set. Bij het monteren van het huis en de camera werd het me direct duidelijk: dit is onderwaterfotografie next level. Zorgzaam en voorzichtig omspringen met het materiaal is zeker nodig. Waar ik vroeger gewoon de TG6 in het huis stak en klaar was, moeten er nu nog vele meer handelingen gebeuren. En ik mag niets over het hoofd zien. Bij mijn vierde duik met het toestel vergat ik om de afsluiting van de vacuümingang terug te plaatsen. Ik sprong in het ijskoude water en merkte dan - als ik al in het water zat! - dat ik vergeten was om het dopje er op te draaien. Vlug terug het water uit, het dopje en een handdoek halen om het er terug op te draaien. Gelukkig was er niets ingelopen, want dit zou maar zuur geweest zijn.
Een uitgebreide review van het toestel volgt nog. Maar ik ben aangenaam verrast van de eerste resultaten. Hieronder een aantal foto’s. Aangezien we nog steeds de grenzen niet over mogen, zijn al deze foto’s genomen in de put van Ekeren. Op zich wel fijn om in zoetwater wat te oefenen, maar ik kan eigenlijk niet wachten om terug naar Zeeland te gaan en daar met deze nieuwe camera onder water te gaan.
Na meer dan 20 jaar duiken, had ik nog niet de kans gehad om eens een
ijsduik te maken. Ook nu had ik er niet bij stil gestaan dat een ijsduik dit
jaar nog tot de mogelijkheden zou behoren, we zijn immers al februari. Maar een
koudegolf trok over het land en de temperaturen zakten voldoende onder nul. Op
zondag kwam de aankondiging van een buddy dat er onder het ijs kon gedoken
worden in de lokale plas. Het zag er veelbelovend uit: vriezen én zonnig. De
perfecte omstandigheden. Deze duik zou ik niet aan me laten voorbijgaan!
Vol verwachting had ik naar dit moment uitgekeken. Het meer was mooi
bevroren en lag er rustig bij in een aangenaam zonnetje. Gaten werden in
het ijs gehakt. In de briefing kwamen alle veiligheidsaspecten voldoende aan
bod. Een goede planning en het overschouwen van verschillende scenario’s is bij
dit soort duiken zeker noodzakelijk. De eerste ploeg ging te water. Zij legden
de lijnen klaar. Wij vertrokken als tweede buddypaar. Mijn buddy had wat
problemen met haar vinnen, waardoor we een klein beetje vertraging opliepen.
Uiteindelijk kwam alles goed en konden we na een kleine tien minuten écht
vertrekken. Al na een minuut begon mijn ontspanner te blazen. Gelukkig hadden we
dit scenario goed doorsproken. Mijn buddy draaide mijn kraan dicht en ik stapte
rustig over op mijn tweede ontspanner. Die werkte gelukkig perfect. We
wisselden tekens uit en zetten onze duik verder. Een minuutje of twee later
deed ik teken dat ze mijn kraan opnieuw kon openzetten. Zo kon ik terug lucht
in mijn droogpak laten. Echt last van squeeze had ik niet, want we bleven vlak
onder het ijs duiken.
De bellen bleven onder het ijs vastzitten, als kwik op een tafel. We
speelden even met de bellen. Toch bleven we niet té lang hangen want het water
was slechts 4 graden. Hoeveel minuten we precies onder gebleven zijn, kon ik moeilijk
zeggen. Aangezien we vlak onder het oppervlak doken, registreerde mijn computer
niet de volledige duik. Ik schat dat we na een kwartier bovenkwamen bij het
eerste gat. Mijn buddy had koud en zag de terugtocht, die toch dubbel zo lang
was, niet zitten. Ze verliet het water. Ik bleef nog even dobberen om foto’s te
maken, terwijl ik gezekerd was aan de kantwacht. Ik wachtte op het volgende buddypaar
om dan samen met hem terug te keren. Mijn vingers begonnen toch echt wel koud
te krijgen en ik besloot om niet verder te wachten en het water te verlaten.
Het was een machtige ervaring. Ik ben heel blij dat ik dit eens mocht meemaken.
Hoewel het een korte duik was, smaakt het zeker naar meer. Hopelijk moet ik
niet nog eens 20 jaar wachten om nog eens onder het ijs te duiken.
Nu ik steeds meer bezig ben met onderwaterfotografie, wou ik toch ook eens meedoen met een wedstrijd. In het ledentijdschrift van Nelos, Hippocampus, verschijnt altijd een oproep om mee te doen met het Open Belgisch Kampioenschap voor Onderwaterfotografie. Ik besloot om ook eens mijn kans te wagen en met heel lage verwachtingen deed ik mee. Door de coronapandemie waren de grenzen een tijdlang gesloten. Hierdoor kon ik niet gaan duiken en dus ook heel weinig oefenen. Mijn TG6-camer heb ik nu een dik jaar en ik moet toegeven dat ik nog niet alle features van de camera goed weet zitten. Het lukt wel, maar ik kan er, denk ik, meer uithalen. Ik zou wel zien waar het me bracht.
Tijdens het OBK mag je in een bepaalde periode gaan duiken. Dat was een periode van 10 dagen. Je mag zoveel duiken maken als je wilt. Elke dag krijg je een opdracht (bijvoorbeeld: fotografeer je buddy, fotografeer je duikplaats van de dag), zodat ze kunnen controleren dat je ook de foto’s die dag gemaakt hebt. Uit al de foto’s die je genomen hebt, mag je 5 foto’s selecteren: 1 in elke categorie. Gelukkig krijg je nadien nog wat tijd om de keuze te maken, want dat is het moeilijkste gedeelte van de wedstrijd, vond ik. Het werd me ook heel erg duidelijk dat ik sommige foto’s nooit maak: groothoek met en zonder model is iets wat ik, zeker met deze camera, eigenlijk nooit doe. Tijdens de wedstrijd heb ik me lang beziggehouden met de groothoekopnames waardoor ik bijvoorbeeld mijn macrofoto verwaarloosd heb. Macro had ik eigenlijk mijn topfoto moeten zijn, maar ik was niet tevreden en diende eigenlijk een erg matige foto in. In de weken ervoor zou ik eigenlijk moeten kunnen duiken om verschillende composities en technieken uit te proberen. Op voorhand had ik daar wel aan gedacht, maar er is al zo weinig tijd om te duiken, dat ik me er niet echt op toegelegd heb. De volgende keer zal ik op voorhand me beter proberen voor te bereiden. Dan vertrek je toch met een voordeel naar zo’n wedstrijd.
Vorige week zondag werden de resultaten bekend gemaakt. Er zaten heel mooie foto’s bij maar soms wonnen er ook foto’s die ik toch niet zo spectaculair of origineel vond. Soms maakt de jury vreemde keuzes, maar goed ja, het is ook een heel erg subjectief gegeven natuurlijk, zo’n wedstrijd. Zelf behaalde ik een 10de plaats bij de juniors. Met 18 deelnemers was dit een plaats in het midden. Ik had niet veel beter verwacht. Maar de volgende keer zal ik me er op voorhand meer op toeleggen. En ipv macrobeelden te schieten, zal ik ook eens meer groothoek proberen. Misschien schaf ik me wel een groothoeklens aan want een andere lens betekent toch een wereld van verschil.
De vijf foto’s die ik indiende staan hieronder, met de juiste categorie erbij. Alle foto’s komen rechtstreeks uit de camera, ze zijn niet bewerkt.
