Terug naar Zeeland

Eindelijk zijn de grenzen terug open. Eindelijk kunnen we terug naar Zeeland. Of we écht zonder problemen de grens over en weer kunnen gaan om te duiken, zijn we eigenlijk niet heel zeker. De berichtgeving is vaag, waardoor we het er toch op wagen. Uiteindelijk zitten we in de auto, stoppen we bij de duikplaats, maken ons materiaal klaar en duiken onder voor een uur. Daarna bergen we alles op en zitten we terug in de auto naar België. Dus op zich hebben we geen contact met anderen. Iedereen interpreteert waarschijnlijk de regels zoals die het beste uitkomen voor jezelf. En dat doen wij dus ook. De roep van het duikvirus is sterker dan de angst voor het coronavirus en we wagen het er op. 

Op maandag zijn de grenzen open, op dinsdag nemen we verlof en rijden naar de Oesterdam. Daar zijn bij de hangculturen snotolven gespot en die willen we wel eens een bezoekje brengen. Van collega-fotografen hoorden we waar we ongeveer moesten zijn. Dat maakt de zoektocht iets makkelijker. De beschrijvingen waren erg accuraat en dus vonden we het eerste snotolfmannetje vrij snel. De vis was toch wat achterdochtig en zwom tussen het wier of achter het tonnetje aan. Het duurde even voor ik door had waar ik hem het best kon spotten om foto’s te maken. Met de 12-45 mm lens kon ik dichtbij gaan en toch nog een ruim beeldveld overhouden. Dat was toch een merkbaar verschil met de tg6. 

We doken langs de begroeide touwen van de hangculturen. Ik probeerde heel kort daar ook enkele foto’s van te maken, maar was niet tevreden met het resultaat. Op een andere keer zal ik hier meer m’n werk van maken en eens verschillende composities uitproberen. De snotolven in beeld brengen, daar ging het vandaag om. En dat is volgens mij ook aardig gelukt. Ik ben best wel blij met de resultaten.